به نام خدا
احکام طهارت.شراب و آبجو و عرق
حکم ۱۱۵ : شراب و هر چیزی که انسان را مست و عقل او را زایل کند از قبیل مواد روانگردان و داروی توهم زا چنانچه به خودی خود، مایع و قابل نوشیدن باشد نجس و نوشیدنش حرام است و اگر مانند بنگ و حشیش و قرص اکستازی ؛ روان و مایع نباشد و جامد باشد اگرچه چیزی در آن بریزند که مایع شود ، پاک است . اما خوردنش حرام است .
حکم ۱۱۶ : الکل صنعتی که برای رنگ کردن درب و میز و صندلی و مانند اینها بکار می رود چه از مواد مست کننده ی مایع ساخته شده باشد چه نشده باشد پاک است اما خوردنش حرام است . همچنین اگر انسان بداند که الکل صنعتی از مواد سمی و خطرناک و مرگ آور ساخته شده است ؛ پاک است . اما نوشیدنش حرام و در حکم گناه خودکشی است . اما اگر انسان نداند که الکل صنعتی از مواد سمی و مرگ آور یا از مواد مسکر و مست کننده ی مایع ساخته شده یا نه ؛ الکل صنعتی همچنان پاک خواهد بود اما نوشیدنش حرام است .
الکل صنعتی در همه حال ؛ پاک است اما نوشیدنش حرام است .
الکل طبی که در پزشکی و تزریقات و ضد عفونی بدن بکار می رود چه از مواد مست کننده ساخته شده باشد و چه نشده باشد ؛ چه انسان بداند که الکل طبی مست کننده است و چه نداند و چه به مواد سمی آغشته باشد و چه نباشد در همه حال پاک است اما نوشیدنش حرام است .
الکل طبی در همه حال ؛ پاک است اما نوشیدنش حرام است .
هر مایع ضد عفونی کننده ی الکلی از قبیل ژل و محلول ضد عفونی و مواد مشابه پزشکی که از الکل ساخته شده باشد ، پاک است اما خوردن و آشامیدنش حرام است .
هرگونه ادکلن و مواد آرایشی بهداشتی الکلی یا هر چیز صنعتی و بهداشتی و معطر که حاوی الکل است یا هر نوع دارو یا روغن و مواد شیمیایی سنتی یا صنعتی حاوی الکل ؛ پاک هستند اما خوردنشان حرام است مگر اینکه داروی خوراکی و بدون خاصیت مست کنندگی و توهم و بی اختیاری و بی خطر باشند و برای سلامتی جسمی و روانی و عقل و هوشیاری ؛ خطر نداشته باشند و انسان را مسموم نکنند که در اینصورت ؛ هم پاک هستند و هم خوردن یا نوشیدن این نوع مواد ؛ حلال است
بطور کلی هر نوع "الکل" اعم از الکل خالص یا ناخالص و الکل طبی یا صنعتی یا هر نوع الکل دیگر که "غیر قابل شرب" هستند و در شراب یا سایر مسکرات و مشروبات الکلی و "قابل شرب" حضور نداشته باشد و مستقل باشد و در اصطلاح عرف جامعه ؛ به آن "الکل" گفته شود و لفظ مشروبات الکلی به آن داده نشود و کاربرد طبی یا صنعتی یا علمی یا آموزشی داشته باشد اعم از اینکه مست کننده یا سمی باشد یا مست کننده یا سمی نباشد یا انسان بداند یا نداند که "الکل" ؛ مست کننده یا سمی هست یا نیست ؛ تحت هر شرایطی ؛ پاک است و اگر به بدن و لباس برخورد کند بدن و لباس را نجس نمی کند و نماز انسان درست است و قضا ندارد اما اگر چه "الکل" تحت هر شرایطی پاک است و با شراب و آبجو و سایر مسکرات فرق دارد اما نوشیدن "الکل" تحت هر شرایطی حرام است .
این حکم نهایی و قطعی است که برای پاک بودن "الکل" بعنوان مایع "طبی و صنعتی و غیرقابل شرب" صادر شد .
این حکم فقط برای "الکل" و در مفهوم ماده ی "غیر خوراکی" و "غیرقابل شرب" کاربرد دارد اما برای شراب و آبجو و سایر مشروبات الکلی و مسکرات که "قابل شرب" هستند ؛ کاربرد ندارد.
مواد مخدر سنتی و صنعتی اگر فقط حالت تخدیر و تسکین درد داشته باشند و بر عقل و هوشیاری اثر مخرب نداشته باشند و انسان را به مستی و توهم دچار نکنند و برای جسم و روح و عقل بی خطر باشند ؛ پاک هستند اما خوردنشان حرام است مگر اینکه این نوع مواد مخدر نوعی داروی مسکن و ضد درد یا ضد التهاب یا ضد سرفه یا خلط آور یا باز کننده ی مجاری تنفسی یا شل کننده ی عضلات یا آرامبخش اعصاب و خواب آور یا ضد تشنج یا ضد افسردگی یا ضد پانیک و ضد فوبیا یا ضد استرس و ضد اضطراب باشند و صحت و سلامتی آنها و عدم خاصیت مست کنندگی و توهم زایی آنها توسط پزشک معالج یا داروساز تایید شده باشند و در حکم داروی کم خطر و خوراکی باشند که در اینصورت ؛ پاک هستند و خوردنشان حلال است و بجز اینها هرچیز دیگری که خاصیت تخدیر و تسکین و توهم زایی و گیجی و بی اختیاری و بیهوش کننده داشته باشد و مسکر و مست کننده باشد و به جسم و روح و اعصاب و روان و هوشیاری و عقل صدمه بزنند و خطرناک باشند نجس و حرام هستند .
حکم ۱۱۷: اگر انگور و آب انگور خودبخود یا بواسطه پختن جوش بیاید پاک است اما خوردنش حرام است .
مگر اینکه ثابت شود که انگور جوشیده ، مست کننده نیست که در این صورت ؛ خوردنش حلال است .
اگر انگور و آب انگور به سرکه تبدیل شود یا بدون تبدیل شدن به سرکه و پس از جوشیدن ؛ مست کننده یا توهم زا نباشد و عقل و هوشیاری را کم نکند خوردنش حلال است .
حکم ۱۱۸ : خرما و مویز و کشمش و آب آنها اگر جوش بیایند پاک هستند و خوردن اینها حلال است .
اگر شراب یا الکل به سرکه تبدیل شود یا اگر شراب و الکل خاصیت مست کنندگی و زوال عقل را از دست بدهد و عقل را زایل نکند و انسان کماکان هوشیار باشد و بر بدن و رفتار خود مسلط باشد و تلو تلو نخورد و دچار توهم شنیداری یا بیداری و گیجی و منگی نشود و بر زبان و حافظه ی خود مسلط باشد و اسرار خود یا دیگران را فاش نکند و اخلاقش عوض نشود و سست و بی حال نشود و همه چیز را برعکس نبیند و چشمانش و صورت و بینی اش قرمز نشود و چشمهایش بی اختیار نشود و سرگیجه نگیرد و بیهوش نشود و بر زمین نیفتد ؛ آنگاه شراب یا الکل پاک می شود و خوردنش حلال است .
حکم ۱۱۹ : فقاع که از جو گرفته می شود و به آن آبجو گفته می شود و مست کننده و روانگردان و عامل زوال عقل است و رفتاری شبیه به شراب و الکل و مواد توهم زا دارد ؛ نجس است و خوردنش حرام است .
اما آبی که به دستور پزشک از جو می گیرند و مست کننده و عامل زوال عقل و بیهوشی نیست و به آن ما الشعیر گفته می شود پاک و خوردنش حلال است .
هر ماده ی مست کننده و توهم زا که عقل انسان را زایل کند و باعث مستی و تلو تلو خوردن و عربده کشی و تهدید و ارعاب و عدم هوشیاری و گیجی و منگی و رفتارهای ضد اجتماعی و خطرناک شود و در اصطلاح عامیانه به آن ماده ؛ "عرق" گفته شود و بگویند فلانی عرق خورده و گیج و مست شده است ؛ از دسته ی مسکرات و نجس و حرام است .
حکم ۱۲۰ : عرق شتر نجاستخوار و سایر حیوانات نجاستخوار ؛ پاک است زیرا عرق کردن یک چیز طبیعی است و هیچ موجودی نمی تواند از عرق کردن خودداری کند زیرا عرق کردن تحت اختیار هیچ موجودی نیست و توسط خود بدن ایجاد می شود . عرق کردن هیچ ربطی به نجاستخواری یا جنابت ندارد و قابل اجتناب نیست و عرق بدن ؛ همیشه پاک است .
حکم ۱۲۱ : عرق جنب از حرام ؛ یعنی عرقی که بعد از جنابت حرام از قبیل : خود ارضایی و استمنا و استشها و جلق زدن و زنا و لواط و وطی از بدن انسان بیرون می آید ؛ پاک است و نماز خواندن با لباسی که توسط این عرق خیس شده است صحیح است و قضا ندارد اما قبل از نماز باید حتما بدن را بشوید و آلت تناسلی را آب بکشد و غسل جنابت نماید سپس می تواند با همین لباس که به عرق جنب از حرام آغشته شده نماز بخواند و نمازش صحیح است و قضا ندارد زیرا عرق کردن انسان و حیوان یک چیز طبیعی است و هیچ ربطی به جنابت و نجاستخواری ندارد و انسان و حیوان نمی تواند جلوی عرق کردن را بگیرد و عرق انسان و حیوان تحت هر شرایطی حتی جنابت حرام یا نجاستخواری ؛ کاملا پاک است . عرق بدن قابل اجتناب نیست و یک فرایند کاملا طبیعی و بی اختیار است .
حکم ۱۲۲ : اگر انسان در موقعی که نزدیکی با همسر ؛ حرام است ؛ مثلا در روزه ماه رمضان ؛ با همسر خود رابطه جنسی برقرار کند لازم نیست از عرق خود در نماز اجتناب کند زیرا عرق کردن در اختیار انسان نیست و غیرقابل اجتناب است و انسان نمی تواند تحت هیچ شرایطی جلوی عرق کردن را بگیرد .
حکم ۱۲۳ : اگر جنب از حرام نتواند غسل کند و بجای غسل تیمم کند لازم نیست از عرق خود در نماز اجتناب کند زیرا انسان نمی تواند جلوی عرق کردن را بگیرد و عرق کردن توسط خود بدن و بی اختیار انجام می شود .
حکم ۱۲۴ : اگر انسان از طریق حرام جنب شود و بعد؛ از طریق حلال نیز جنب شود ؛ لازم نیست از عرق خود در نماز اجتناب کند زیرا عرق کردن توسط بدن انسان و بدون اختیار انجام می شود .
اگر انسان ابتدا از طریق حلال جنب شود و سپس از طریق حرام نیز جنب شود ؛ لازم نیست از عرق خود اجتناب کند زیرا اجتناب از عرق بدن تحت هر شرایطی غیرممکن است و انسان هرگز نمی تواند جلوی عرق کردن بدن را بگیرد .
اصولا اجتناب و خودداری از عرق بدن ؛ یک امر غیر عقلانی و غیر ممکن است .